Van asfalt naar dirt

Van asfalt naar adrenaline: mijn reis van motorsport naar mountainbiken

Mijn verhaal begint op het asfalt, op een kartcircuit in Berghem, Noord-Brabant. Als kleine jongen (6 jaar oud) ging ik samen met mijn vader karten, een vader-zoonactiviteit die zes jaar lang onze weekenden kleurde. Daar, op dat circuit, leerde ik racelijnen rijden die me nog steeds van pas komen. Wat begon als een hobby groeide uit tot een passie voor snelheid en de sensatie van het racen.

De opstap naar motorsport

Rond mijn twaalfde stapte ik over van karts naar minibikes, kleine motoren die perfect zijn als opstap naar de grotere wegmotoren. Dankzij mijn ervaring op het kartcircuit maakte ik snel progressie. Al snel reed ik wedstrijden op het niveau van Nederlandse kampioenschappen. Samen met mijn vader reisden we heel Nederland door — en soms zelfs Duitsland — voor wedstrijden. Het mooiste moment? Mijn eerste overwinning tijdens een NK-wedstrijd in de regen. Terwijl anderen worstelden met de beperkte grip, voelde ik me helemaal in mijn element. Het gevoel van je knie aan de grond in een bocht, volledig in controle, gaf me een ongelooflijke kick.

Van mijn veertiende tot mijn zestiende stapte ik over naar pitbikes, een soort mini-supermotard. Hoewel ik ook hierin kampioenschappen reed, vond ik hier niet helemaal mijn draai. Toch was het een waardevolle periode waarin ik ontdekte hoe belangrijk het is om je eigen pad te volgen en te doen wat goed voelt — zelfs als dat niet de meest gebruikelijke route is in de wegrace richting de GP's.

Een nieuwe richting

Na mijn tijd in de motorsport volgde een pauze. Andere prioriteiten, zoals mijn studie, en de hoge kosten van circuitrijden zorgden ervoor dat ik even afstand nam. Toch bleef de drang naar snelheid en adrenaline kriebelen. Op mijn 24e haalde ik mijn motorrijbewijs, maar het echte circuitrijden bleef buiten bereik. Toen ik op mijn 27e toevallig in Winterberg was en een bikepark ontdekte, wist ik meteen: dít wil ik doen. De sensatie van de trails en de uitdaging van off-road rijden trokken me direct aan.

Van asfalt naar dirt

Mijn ervaring in de motorsport gaf me overall een voorsprong toen ik begon met mountainbiken, maar het was soms ook moeilijk om te schakelen van asfalt naar off-road. Op een minibike hang je in bochten voor grip, terwijl je op een mountainbike juist de fiets in de bocht drukt en zelf rechtop blijft zitten. Off-road rijden vroeg om een heel andere techniek, en grip vinden op losse ondergrond was een nieuwe uitdaging. Dan heb ik het nog niet eens over het rijden van drops en jumps; dat was voor mij allemaal nieuw (en een uitdaging met hoogtevrees). Toch voelde ik me dankzij mijn achtergrond meteen thuis op twee wielen.

Ik begon met XC-mountainbiken op de MTB-route in Montferland, waar ik destijds in de buurt woonde. Langzaam maar zeker zocht ik meer technische uitdagingen op. Mijn eerste bezoek aan een bikepark, in Mook, was een eye-opener. Hoewel mijn XC-fiets toen niet ideaal was voor downhill, was ik verkocht. Ik wilde hier echt beter in worden en voelde de drive die ik vroeger ook had met het racen. Toen ik een dag een fiets huurde in Winterberg en de adrenaline voelde van het downhillen, wist ik: dit is het. Sindsdien ligt mijn focus op het downhill/enduro-mountainbiken. Het gevoel van snelheid, controle en grenzen verleggen — precies wat ik zocht — heb ik weer gevonden, maar nu op de trails. Natuurlijk rijd ik buiten het bikeparkseizoen ook nog op mijn XC-fiets voor de fun :).

Een nieuwe passie

Met mijn endurofiets kan ik niet alleen bikeparken bezoeken, maar ook naar bikeparken en trails zonder lift op avontuur gaan. Hoewel ik ooit graag een downhillbike wil, besef ik dat een endurofiets veelzijdiger is voor locale trails en bikeparken. Nu combineer ik mijn liefde voor snelheid en techniek met de rust en schoonheid van de natuur. Mountainbiken heeft me niet alleen een nieuwe sport gegeven, maar ook een nieuwe manier om uitdagingen aan te gaan en plezier te beleven. Met het mountainbiken ben ik mijzelf echt tegengekomen als het gaat over grenzen verleggen en angsten. Je kunt echt veel meer dan je denkt, en nee, het gaat echt niet zo vaak fout zoals je gedachten je dat voorhouden.

Of ik de motorsport mis? Soms, maar de adrenaline en het avontuur heb ik helemaal teruggevonden op de trails en in de bikeparken. En wie weet, misschien inspireert mijn verhaal anderen om altijd naar passies te blijven zoeken. Want of je nu op asfalt rijdt of over de trails scheurt: het gaat erom dat je geniet van de rit.